Teatr Ósmego Dnia to jeden z najbardziej wpływowych polskich zespołów teatru eksperymentalnego, założony w 1956 roku w Warszawie. Założony przez Jerzego Grotowskiego i innych twórców, ten innowacyjny zespół stał się latarnią awangardowej sztuki performatywnej w Europie Wschodniej podczas zimnej wojny. Sama nazwa teatru odzwierciedla jego niekonwencjonalną filozofię — podczas gdy Bóg stworzył świat w sześć dni i odpoczął siódmego, ten teatr reprezentował „ósmy dzień" stworzenia, przestrzeń dla artystycznego eksperymentowania i odnowy.
Teatr jest szczególnie znany z rozwijania koncepcji „teatru ubogiego", kładącej nacisk na fizyczną obecność aktora i autentyczność emocjonalną ponad rozbudowane dekoracje i efekty technologiczne. Teatr Ósmego Dnia odrzucił presje komercyjne i skupił się na eksploracji granic ludzkiej ekspresji i możliwości teatralnych. Ich praca wywarła głęboki wpływ na ruchy teatru eksperymentalnego na całym świecie, z przedstawieniami integrującymi ruch fizyczny, eksperymenty wokalne i głęboko emocjonalne narracje, które rezonowały z widzami poszukującymi autentycznej ekspresji artystycznej.
Produkcje zespołu często poruszały głębokie tematy egzystencjalne i społeczne, tworząc immersyjne doświadczenia, które skłaniały widzów do przemyślenia swoich założeń dotyczących teatru i sztuki. Ich oddanie integralności artystycznej i innowacji podczas burzliwego XX wieku w Polsce uczyniło ich ambasadorami kulturowymi, zachowującymi polskie dziedzictwo artystyczne nawet w czasach politycznej represji. Dziś Teatr Ósmego Dnia pozostaje ikonicznym symbolem polskiego twórczego oporu i nadal wpływa na współczesnych praktyków teatralnych na całym świecie, w tym na polskich artystów w społecznościach diasporowych, takich jak Bay Area.