Śmigus-Dyngus, znany w angielszczyźnie jako Dyngus Day, to wyjątkowa polska tradycja Poniedziałku Wielkanocnego o korzeniach sięgających czasów przedchrześcijańskich. Sama nazwa pozostaje pewną zagadką lingwistyczną, choć naukowcy sugerują, że może ona pochodzić ze starożytnych rytuałów oczyszczających zaadaptowanych w chrześcijańskie obchody. W ten dzień młodzież i chłopcy tradycyjnie bryzgają wodą na dziewczyny i młode kobiety jako symbol wiosennego oczyszczenia i odnowienia, a tradycja czasem obejmuje również łagodne uderzenia gałęziami wierzby zdobionych wstążkami.
Zwyczaj ma głębokie znaczenie kulturowe i historyczne, wykraczające poza jego powierzchownie zabawny charakter. W czasach przedchrześcijańskich bryzganie wodą reprezentowało wiosenne oczyszczenie i rytuały płodności. Po chrystianizacji stało się powiązane z wielkanocnymi tematami odrodzenia i zmartwychwstania. Historycznie dziewczyny mogły odwetować się, oblewając chłopców wodą lub wiadrami, co stanowiło odwrócenie tradycyjnych ról płciowych — zjawisko niezwykle rzadkie w historycznym polskim społeczeństwie. Na przestrzeni pokoleń Śmigus-Dyngus ewoluował w umiłowaną rodzinną celebrację łączącą zabawę w wodzie, śmiech i wspólne więzi społeczne.
We współczesnych polonijnych społecznościach obszaru Bay Area Śmigus-Dyngus nadal funkcjonuje jako radosny marker kulturowy. Polskie parafie, szkoły i centra społeczne organizują obchody Poniedziałku Wielkanocnego zawierające tradycyjną zabawę w wodzie, muzykę, jedzenie i taniec. Te imprezy pozwalają rodzinom uczestniczyć w autentycznej polskiej tradycji, jednocześnie tworząc radosne wspomnienia trwające pokolenia. Celebracja jest przykładem tego, jak polskie tradycje przystosowują się i trwają w kontekstach amerykańskich, pozostając żywymi wyrażeniami tożsamości kulturowej, jednocześnie obejmując zabawny duch, który czyni polską kulturę odrębną i niezapomnianą.