Śluby Jasnogórskie (Śluby Jasnogórskie) stanowią jeden z najbardziej definiujących momentów w historii Polski i tożsamości religijnej. W 1656 roku Król Jan Kazimierz II uroczyscie złożył przysięgę przed ikoną Czarnej Madonny na Jasnej Górze, aby poddać Polskę duchowej opiece Matki Boskiej. Ta historyczna przysięga ogłosiła Maryję Królową Polski, formalnie dedykując cały naród jej wstawiennictwu i ochronie. Ten czyn przekształcił religijne oddanie w narodowy pakt, który definiowałby polską tożsamość katolicką przez wieki.
Przysięga miała miejsce w krytycznym okresie, gdy Polska stanęła w obliczu szwedzkich inwazji i zagrożeń terytorialnych. Powierzając Polskę opiece Maryi, król symbolicznie połączył przetrwanie narodu z wiarą religijną, czyniąc patriotyzm nieodłącznym od oddania katolickiego. Cudowne polskie zwycięstwa następujące po tej przysiędze wzmocniły wiarę w moc ochronną Maryi i umocniły połączenie między przeznaczeniem narodowym a oddaniem maryjnym w polskiej świadomości.
Śluby Jasnogórskie stały się kluczowe dla polskiej praktyki religijnej i świadomości narodowej, szczególnie w okresie rozbiorów, gdy Polska przestała istnieć jako niezależne państwo. Polscy katolicy odwoływali się do przysięgi jako do duchowego uzasadnienia przetrwania narodu i ciągłości kulturalnej pomimo politycznej opresji. Dla społeczności polskiej diaspory, w tym tych na terenie Bay Area, przysięga stanowi świętą podstawę polskiej tożsamości — zrozumienie, że Polska należy do Maryi i że przetrwanie Polski zależy od wiary.
Ta historyczna przysięga nadal wpływa na polskie pielgrzymki i praktyki religijne dzisiaj. Odnowienie i upamiętnienie Śluby Jasnogórskie pozostaje centralnym elementem polskiego oddania katolickiego, wzmacniając wiarę, że przeznaczenie Polski jest związane z opieką macierzyńską Maryi i jej wstawienstwem.