Redyk odnosi się zarówno do tradycyjnego szlaku transhumancji, jak i do uroczystego pochodu, dzięki któremu polscy górscy pasterze przenoszą swoje stada z nisko położonych zimowych pastwisk na wysokogórskie letnie pastwiska. Ta praktyka, głęboko zakorzeniona w kalendarzu kulturalnym społeczności tatrzańskich i karpackich, reprezentuje wyrafinowaną adaptację do sezonowości górskiej, trwającą setki lat. Redyk nie jest jedynie koniecznością ekonomiczną, ale wydarzeniem kulturalnym bogatym w symbolikę, celebracje i udział społeczności.
Pochód redykowy zwykle odbywa się na wiosnę, gdy pasterze i ich zwierzęta rozpoczynają podróż na górskie pastwiska. Ta migracja obejmuje dziesiątki lub setki owiec towarzyszone pasterzom, psom i często całymi rodzinami podróżującymi razem. Sama trasa, znana jako redyk, podąża ustalonymi ścieżkami udoskonalonymi przez pokolenia użytku, zaprojektowanymi tak, aby pomieścić duże stada i jednocześnie chronić pastwiska przed nadmiernym użytkowaniem. Podróż wymaga precyzyjnego czasowania, ponieważ pasterze muszą uwzględniać warunki pogodowe i dostępność trawy wzdłuż trasy.
Ceremonia redykowa jest celebrowana charakterystycznymi tradycjami, które łączą praktyczną konieczność z ekspresją kulturową. Pasterze ozdabiają swoje zwierzęta kolorowymi wstęgami i kwiatami, muzycy grają tradycyjne instrumenty ludowe, a pochód przechodzi przez wioski, gdzie mieszkańcy gromadzą się, aby być świadkami tego corocznego wydarzenia. Baca przewodzi pochodu, podejmując decyzje dotyczące czasu i trasy, jednocześnie utrzymując protokoły kulturowe, które rządzą redykiem. Po dotarciu do górskich pastwisk, społeczności celebrują tradycyjną muzykę, taniec i uczty, które wzmacniają więzi społeczne i ciągłość kulturową.
We współczesnej Polsce redyk został sformalizowany jako niematerialne dziedzictwo kulturowe wpisane na listę UNESCO. Coroczny festiwal Redyk w Nowym Targu i innych społecznościach tatrzańskich przyciąga tysiące odwiedzających, którzy celebrują tę unikalną polską tradycję. W społeczności polskiej Bay Area, opowieści i fotografie z redykowych procesji pomagają młodszym pokoleniom zrozumieć pasterskie dziedzictwo swoich przodków i zaradność wymaganą do utrzymania tradycyjnych sposobów życia w górskich środowiskach.