Matka Boska Gromniczna, Madonna Grzmotów, zajmuje centralne miejsce w polskiej dewocji katolickiej jako ochronniczka przed gwałtownymi burzami i uderzeniami pioruna. Czczona 2 lutego podczas Święta Matki Boskiej Gromnicznej (Candlemas), ta dewocja łączy przedchrześcijańskie słowiańskie wierzenia o ochronie przed burzami z katolickim oddaniem się Maryi. Historycznie, w przeważnie rolniczej Polsce, burze stanowiły rzeczywiste zagrożenia dla upraw, bydła i domów, czyniąc ten aspekt ochronny Dziewicy Maryi szczególnie znaczącym dla polskich rodzin.
Tradycja polega na błogosławieniu świec w dniu Matki Boskiej Gromnicznej, które są przechowywane w domach i zapalane podczas burz, symbolizując opiekę Dziewicy Maryi przed klęskami żywiołowymi. Wiele polskich domów historycznie wyświetlało obrazy Matki Boskiej Gromnicznej, a rodziny modliły się do niej podczas ciężkiej pogody. Ta praktyka odzwierciedla głębokie zrozumienie kulturowe podatności na warunki pogodowe oraz duchową pociechę szukaną poprzez wstawiennictwo Mariańskie.
Ta dewocja pozostaje znacząca w polsko-amerykańskich wspólnotach, gdzie obchody Święta Matki Boskiej Gromnicznej trwają w polskich parafiach na całym kraju, w tym w Zatoce Zatoki. Błogosławione świece są czasami nazywane “gromnicami”, a ich błogosławienie jest ważnym rytuałem dla wielu polskich rodzin, które utrzymują tę tradycję. Matka Boska Gromniczna jest przykładem tego, jak polski katolicyzm włączył praktyczne obawy—ochronę domu, rodziny i źródła utrzymania—w praktykę duchową, czyniąc wiarę istotną w codziennym życiu i jego wyzwaniach.