Kurpie Strój reprezentuje jeden z najbardziej wizualnie charakterystycznych regionalnych strojów ludowych Polski, pochodzący z regionu Kurpie na równinach Mazowieckiego w centralnej Polsce. Te tradycyjne ubrania pokazują wieki rzemieślnictwa, zawierające złożone projekty ręcznie haftowane ze wzorami geometrycznymi i motywami floralnymi wykonanymi żywymi nitkami. Kostium różni się między strój mężczyzn i kobiet, a kostiumy kobiet są szczególnie znane z powodu ich bogatych fartuchów, haftowanych bluzek i kolorowych chustek na głowę, które odzwierciedlają status społeczny i stan małżeński.
Tradycyjny damski strój kurpiowski składa się z białej lnianej koszuli ozdobionej skomplikowaną haftarką w czerwonych, czarnych i zielonych nitach. Spódnica jest typowo ciemna z kolorowym fartuchem zawierającym śmiałe wzory geometryczne. Odzież męska składa się z dopasowanej kurtki, kamizelki i spodni, z haftowanymi elementami podkreślającymi ich rzemieślnictwo. Każda część jest ręcznie robiona, z technikami przekazywanymi przez pokolenia, co czyni każdy kostium wyjątkowym i odzwierciedla umiejętności artystyczne i wiedzę kulturową twórcy.
Region Kurpie jest szczególnie znany z tradycji leśnych i dziedzictwa rzeźbiarstwa w drewnie. Wzory hafciarski często zawierają naturalne motywy odzwierciedlające krajobraz otaczającego lasu. Tradycyjny strój kurpiowski jest noszony podczas regionalnych festiwali, ślubów i świętowań kulturalnych, gdzie całe rodziny z dumą wystawiają swoje przodkowskie kostiumy. Rzemieślnictwo wymagane do stworzenia Kurpie Strój czyni go ważnym elementem niematerialnego dziedzictwa kulturowego Polski.
W społeczności polskiej na terenie Bay Area wystawy Kurpie Strój na imprezach kulturalnych i festiwalach pomagają edukować młodsze pokolenia na temat regionalnej różnorodności polskiej. Polskie organizacje kulturalne okazjonalnie pokazują te kostiumy podczas demonstracji tradycyjnych rzemiosł i tańca ludowego, łącząc członków społeczności z ich korzeniami przodków. Zachowanie technik Kurpie Strój pozostaje ważne dla utrzymania bogatego dziedzictwa tekstylnego Polski i regionalnej odrębności kulturowej.