Juhas to tradycyjne określenie wykwalifikowanego pasterza górskiego w regionach Karpat i Tatr, szczególnie spotkane w polskich, słowackich i ukraińskich społecznościach górskich. Słowo to reprezentuje zarówno zawód, jak i tożsamość kulturową głęboko zakorzenioną w tradycjach pasterskich Europy Środkowej. Chociaż słowo to jest podobne do terminu Baca, Juhas często podkreśla praktyczną wiedzę i umiejętności rzemieślnicze pasterza, szczególnie w produkcji tradycyjnych górskich produktów mleczarskich i w zarządzaniu dużymi stadami na trudnym terenie.
Juhas posiadał specjalistyczną wiedzę wypracowaną przez pokolenia pracy górskiej. Ci pasterze rozumieli złożoną ekologię regionów alpejskich, w tym sezonowe wzorce wypasu, źródła wody i lokalizacje schronisk. Umiejętności Juhasa obejmowały hodowlę zwierząt, produkcję sera, pracę ze skórą oraz nawigację przez przełęcze górskie w każdych warunkach pogodowych. Młodzi mężczyźni odbywali praktykę u doświadczonych Juhasów, aby nauczyć się tych niezbędnych umiejętności, a wiedza przekazywana była ustnie poprzez opowieści, piosenki i praktyczne demonstracje podczas długich sezonów na górskich pastwiskach.
Struktura społeczna społeczności pasterskich zorganizowanych wokół Juhasa stworzyła odrębną kulturę przystosowaną do środowiska górskiego. Te społeczności rozwinęły unikalne tradycje ludowe, w tym specyficzne rodzaje odzieży dostosowanej do pogody górskiej, specjalistyczne narzędzia zaprojektowane dla pasterstwa alpejskiego oraz charakterystyczne tradycje muzyczne. Status Juhasa w społeczności odzwierciedlał znaczenie pasterstwa dla gospodarki regionalnej i produkcji żywności.
Dzisiaj tradycja Juhasa przetrwała w ograniczonej formie w odległych górskich obszarach, a niektórzy pasterze kontynuują tradycyjne praktyki. W społeczności polsko-amerykańskiej, w tym na terenie Bay Area, obraz zaradnego górskiego Juhasa żyje w zbiorowej pamięci i opowieściach. Muzea i organizacje kulturalne dokumentują tradycje Juhasa poprzez wystawy tradycyjnych ubrań, narzędzi i fotografii, zapewniając, że młodsze pokolenia rozumieją ten ważny rozdział dziedzictwa górskiego Europy Środkowej i odporność tradycyjnych społeczności pasterskich.