Hurdy-gurdy to tradycyjny instrument strunowy, który wydaje dźwięki poprzez ręcznie obracające się, obrosłe żywicą koło, które funkcjonuje podobnie do smyczka skrzypiec. Znany w tradycji polskiej pod różnymi nazwami, włączając „skrzypce kołowe", ten starożytny instrument był używany w europejskiej muzyce ludowej przez wieki, z silnymi tradycjami w Polsce i Europie Środkowej. Hurdy-gurdy wydaje charakterystyczne, brzęczące nuty z możliwością melodyczną, a jego mechaniczna obsługa pozwala wykonawcom tworzyć ciągłe, płynące linie muzyczne, które są szczególnie efektywne w ustawieniach zespołów ludowych.
Hurdy-gurdy pojawia się w polskich tradycjach ludowych z szczególną wyrazistością w średniowiecznych i renesansowych praktykach muzycznych, oraz ciągłym używaniem w regionalnych kulturach ludowych. Unikalne charakterystyki akustyczne instrumentu—jego utrzymujące się nuty i atmosferyczna jakość—sprawiały, że był ceniony do towarzyszenia tradycyjnym tancom i świętującym celebracjom. Polscy muzycy ludowi adaptowali hurdy-gurdy do regionalnych stylów muzycznych i preferencji, włączając go do muzyki zespołowej w różnych regionach. Instrument wymaga znacznego opanowania, ponieważ wykonawcy muszą koordynować rotację ręcznego koła z pozycjami palców, aby wytworzyć pożądane melodie i efekty.
W czasach współczesnych hurdy-gurdy przeżywa odnowione zainteresowanie wśród muzyków poświęconych zachowaniu autentycznych europejskich tradycji ludowych. Kilka polskich zespołów ludowych utrzymuje praktyki wykonawcze hurdy-gurdy, a instrument pojawia się na festiwalach ludowych i celebracjach kulturalnych. Dla społeczności Bay Area Polish hurdy-gurdy reprezentuje fascynujący element historycznego polskiego dziedzictwa muzycznego. Jego charakterystyczny dźwięk i mechaniczna fascynacja oferują angażujące punkty odniesienia do eksploracji polskich powiązań kulturowych z szerszymi europejskimi tradycjami ludowymi i średniowiecznymi praktykami muzycznymi.