Dziady, oznaczające “przodków” lub “antenatów”, odnoszą się do posiłków upamiętniających zmarłych członków rodziny, zazwyczaj w Dzień Zaduszny (2 listopada) oraz w inne ważne daty w ciągu roku. Ta tradycja ucieleśnia polskie kulturowe przekonanie, że zmarli pozostają obecni w rodzinie poprzez pamięć i duchowe połączenie. Rodziny przygotowują ulubione potrawy zmarłych, wierząc, że duchy zmarłych przyłączają się do posiłku, podtrzymując więzy pokrewieństwa ponad granicą między życiem a śmiercią.
Tradycja Dziadów odzwierciedla głębokie przedchrześcijańskie słowiańskie korzenie splecione z katolicką teologią o komunii świętych i duchowej solidarności między żywymi i zmarłymi. Rodziny często zapraszają zubożałych sąsiadów lub obcych do udziału w posiłku upamiętniającym, dzieląc się jedzeniem przygotowanym dla zmarłych—jest to akt duchowej miłości, który, jak wierzy się, przynosi korzyść zarówno żywym, jak i duszom zmarłych. Cmentarze wypełniają się rodzinami pielęgnującymi groby, zapalającymi świece i zostawiającymi kwiaty podczas tego obrzędu.
W polsko-amerykańskich społecznościach Dziady pozostają znaczącą praktyką łączącą rodziny z ich dziedzictwem przodków i tradycjami duchowymi. Polskie rodziny w Bay Area kontynuują uczczenie zmarłych poprzez te posiłki upamiętniające i wizyty na cmentarzach, szczególnie w okresie Dnia Zadusznego. Dziady reprezentują polskie rozumienie rodziny jako przekraczającej granice czasowe—przodkowie pozostają duchowo obecni, zasługując na honor, pamięć i włączenie do spotkań rodzinnych. Ta praktyka wzmacnia więzi międzypokoleniowe i potwierdza polskie wartości lojalności rodzinnej i ciągłości.