Białowieża jest jednym z najwybitniejszych skarbów przyrodniczych Europy — ostatnim zachowanym pierwotnym lasem kontynentu, rozciągającym się na ponad 1400 kilometrów kwadratowych wzdłuż granicy polsko-białoruskiej. Ten starożytny las istnieje od ponad 10 000 lat, zachowując ekosystem, który w dużej mierze zniknął z reszty Europy. Pierwotny charakter lasu, z jego strzelistymi drzewami starych lasów, złożoną bioróżnorodnością i nienaruszonymi procesami naturalnymi, czyni go nieocenionym dla badań naukowych i rozumienia środowiska.
Polska strona Puszczy Białowieskiej, wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, stanowi niezrównane laboratorium przyrodnicze, gdzie ekosystemy funkcjonują tak jak od tysiącleci. Las jest domem dla żubra europejskiego, który stał się symbolem udanych działań na rzecz ochrony dzikiej przyrody. Drzewa mogą osiągać wiek setek lat, tworząc katedralną atmosferę pod koronami. Ten pierwotny krajobraz wywołuje głębokie związki kulturowe z polskim dziedzictwem, reprezentując dziką naturę, która kształtowała polską cywilizację i nadal inspiruje szacunek dla świata przyrody.
Dla Polonii amerykańskiej Białowieża uosabia ekologiczne dziedzictwo Polski i rolę kraju jako strażnika niezastąpionego dziedzictwa naturalnego. Puszcza rezonuje z Polakami, którzy zachowują silne więzi z ziemiami przodków i tradycjami wiejskimi. Świadomość ekologiczna i ochrona Puszczy Białowieskiej stały się ważnymi sprawami kulturowymi w społecznościach polskich, symbolizując dumę z naturalnego piękna Polski i zaangażowanie w zachowanie tego, co pozostało z pierwotnej dzikiej przyrody Europy dla przyszłych pokoleń.